Wek xewneke nexweş vebêje, H. neynûkên xwe dikirtîne û çavê xwe birine ber piyên xwe. Piştî cudabûna dayik û bavê wê, çarenivîsa H. û xuşka wê ya temen 4 salî giha wê rojê ku ti carî nikarîbû texmîn bike; “Her di temenê 17 salî de hemû tiştên min wêran bûn, perdeya min a keçîniyê jî ji destê min çû.”

Bi berdewamî pirsgirêkên dayik û bavê H. hebûn û herî dawî sala 2005an bi rêya dadgehê dayika H. tê berdan û vedigere mala bavê xwe; “Dadgehê em dan dayika me.”

Bapîrê H (Bavê dayika wê) ewqas xeyidî ye, ku amade nebû H. û Sinûra xwişka wê ligel xwe bihêle û ev jî dibe sedem ku H. vegere mala bavê xwe û xwişka wê jî diçe mala meteka xwe; “Di demeke kin de fikra jinanînê ket serê bavê min, jinbiyek dît û 3ê zarokên wê hebûn. Piştî 3ê mehan ji dayika min cuda dibe, di Adara 2005an de bavê min wê jinê tîne.”

Jinanîna bavê wê, dergehê jiyaneke wek a dojehê ji H. (17) re vekir. Ew jinebiya ku bavê H. anî, jineke dewlemend bû; “Loma bavê min pejirand ku zarokên xwe jî ligel xwe bîne. Herwiha bavê min temaiya xwe biribû mîratê ji mêrê yekem ê wê jinê ji bo zarokên wê mayî.”

Zirdayika H. xwediya 3ê zarokan bû. Kurê wê yê mezin 19 salî bû û bi navê Aso ye. Rojekê H. daxwaz ji Aso dike ku bigihîne mala hevaleke wê ya li taxa Kurdistan; “Ez westiya bûm û min dixwest herim mala hevaleke xwe ya keç.” Lê Aso wê bernameya di mejiyê xwe de danî bicih dike û dibe Ezmer; “Li wê derê ez anîm xwar, dest bi gotinên nerm kir û ez xapandim.” Her çiqasî naveşêre ku bilbilqa ciwaniyê wisa lê nekiriye ku ligel daxwazên Aso dijwar be; “Lê ez gelek poşman bûme.”

Wek H. vedibêje, “Aso ez kirim jin.” Her ji wê rojê de tirs û dûdilî rûyê H. û Aso digre û dizanin karek xeter kirine. H. lezûbez xwe digihîne mala keç meta xwe û bûyerê jê re dibêje, ew jî ji bo dayika xwe û dayika wê jî hemû çîrokê ji bavê wê re dibêje.

“Bavê min ji xeyidînê çavê wî sor bûn û dest bi lêdana min kir.” Pişt re bavê H. bangî Aso kir û jê re got; “Yan divê tû vê keçê mar bikî yan jî ezê we herdûyan bikujim.” H. dibêje: “Jinbava min ne dixwest vê daxwaza bavê min bipejirîne û pişt re neçar bû razî bibe.”

Ev demeke wê çîrokê di nava xwe de dihêlin, pişt re Aso razî dibe ku H. mar bike û dibe Helebceya nû. Xizmên dayika wê li wê derê dimînin; “Dema ez bûm jina Aso, ji zû de min ji wî hest bi xirabiya dikir. Ez têgihiştim ku çima min dûr dixe û ji bo li gor daxwazên xwe min biçewisîne.”
Ev nêzîka 4 salane H. bûye jina Aso, lê zarokên wan çênebûne; “Ger ez çûbam ba diktor wê zarokên min çêbûban, lê wî nedixwest herim ba diktor û dînarek li min xerc nekir.” Ev yek dibe behaneya wê yekê ku Aso jina dûyem bîne; “Keçeke Helebceyî anî û ez bûm jina dûyem.”

Jina Aso ya dûyem bi berdewamî gotinan ji H. re dibêje: “Ji min re digot ger tu merd bana, tu nedihatî xapandin.” Ligel H. ya ji vê jî nexweştir ew e ku wê jinê hesabê karkeriyê jê re kiriye, lê H. heya dawî ev yek nepejirand; “Kêr giha hestî û min rojekê ligel şer kir. Çaydanek ava kelandî li nîva malê bû û min bi laşê wê de kir.”

Niha jî H. bêriya dayika xwe dike, lê bi dirêjiya wan salan nekariye dayika xwe bibîne; “Dema bapîrê min razî nebû me ligel xwe bibe, bavê min bi temamî em ji dayika me dûr xistin û me nedidît. Lê tenê xebera min ji wê yekê heye ku şû kiriye.” Herwiha derbarê xuşka xwe de jî dibêje: “Tu problemên wê nebûn û meta min gelek bi ciwanî ew perwerde dikir.”

Roja 14.01.2011an piştî wî şerî, polîs H. digrin û hewiya wê Perwîn jî li nexweşxanê tê çareserkirin. Piştî 4 rojan H. tê azadkirin; “Lê ez niha naxwazim vegerim cem bavê xwe û ez ligel pîrika (dayika bavê wê) xwe dijîm.” Her çiqasî H. dilteng derdikeve, lê bi gotinên wê ve diyar e ku Aso dixwaze bibe cem xwe; “Carê ez li vê derê me.”

Gelek caran dema H. vedigere mala bavê xwe, xwestiye derbarê zoriya jiyana ligel Aso ji bavê xwe re bêje; “Lê bavê min nedihişt ez devê xwe vekim, dixeyidî û digot, bêdeng be û te gelek bi şeref şû nekiriye. Ez dixwazim dêlikekê bibînim, û te nebînim.” (Rojnama Rûdaw)